Er was geen groot plan. Geen vision board. Geen artistieke opleiding. Alleen een stille, wanhopige zoektocht naar ademruimte.
Ik was een jonge moeder, balancerend op het onmogelijke — twee kleine kinderen, een groot huis dat er perfect moest uitzien, en een man met een mooie maar veeleisende carrière. Aan de buitenkant leek het alsof ik alles onder controle had. Maar vanbinnen was ik uitgeput.
De verwachtingen — van de maatschappij, van mijn omgeving, maar vooral van mezelf — stapelden zich op als zware blokken. Ik probeerde de perfecte moeder te zijn, de ondersteunende partner, de ambitieuze vrouw die alles aankon. Tot op een dag alles stopte.
Een burn-out kondigt zich niet aan. Hij sluipt langzaam binnen. Eerst vermoeidheid, dan vergeetachtigheid, en uiteindelijk het gevoel dat je een vreemde wordt in je eigen leven. Ik zat in ons perfect ingerichte huis en vroeg me af: Wie ben ik, los van al deze rollen die ik speel?
Op een dag nam ik, bijna instinctief, een stuk klei in mijn handen.
Ik probeerde geen kunst te maken. Ik probeerde iets te voelen — íéts — buiten de druk. De klei was zacht, geduldig, aards. Er was geen goed of fout. Alleen het ritme van mijn handen die iets vormden dat écht was, zonder oordeel.
Dat was het moment dat klei mij koos.
Wat begon als een stille vorm van meditatie groeide uit tot een taal. Via klei begon ik het verhaal te vertellen dat ik nooit had durven uitspreken. Over vermoeidheid, moederschap, kracht, en het langzaam terugvinden van mezelf. Elk werk werd een fragment van waarheid — niet de perfecte buitenkant, maar de gelaagde, breekbare en diep menselijke binnenkant.
Vandaag, jaren later, grijpen mijn handen nog steeds naar klei als woorden tekortschieten. Ik maak minimalistische composities die innerlijke werelden weerspiegelen — niet de opgepoetste versies die we tonen aan de buitenwereld, maar de echte, de eerlijke.
Kunst heeft me niet gered maar het hielp me herinneren wie ik was, voordat de wereld me vertelde wie ik moest zijn.
Zo is ArtByMokita ontstaan. Niet uit een groots artistiek idee, maar uit stilte, zachtheid en de moed om opnieuw te beginnen.